O książce: 1996 / „...Przeszywający ból rozdarł mu pierś jak topór. I nagle poprzez gwizd, syk, pisk: „Trzymaj się… Wrangel leżał na skraju kry. Nawigator i marynarz oparli się na jego nogach. Wrangel podał Fiodorowi długą laskę z dzwoneczkami, która pomagała kontrolować sanie. Fiodor, jak w snopie światła, ujrzał mokrą i straszną twarz Wrangla. Fiodor rzucił się, wydawało się, że pękły mu ścięgna... Tak się stało w marcu 1823 r., kiedy oddział ponownie wyruszył na poszukiwanie Ziemi Andriejewskiej. Było to ostatnie „zadanie” od Admiralicji. Resztę już dokonali: zbadali Przylądek Szelag i rozwiali brytyjską hipotezę o połączeniu dwóch kontynentów; na mapie umieścili trzydzieści pięć stopni długości geograficznej – tysiącmilową linię brzegową; badał ogromny basen Kołymy; zebrane zbiory i obserwacje meteorologiczne. Ale Ziemia Andriejewa... A tu leżał na krze na wpół martwy Fiodor Matiuszkin, uczeń liceum „numer dwanaście”, żeglarz „dookoła świata”. Teraz z ciemności wyłoniły się sylwetki Wrangla, Koźmina i marynarzy, po czym roztopiły się w niej. Powoli, jak smoła, krew przepływała przez moje żyły, boleśnie przepychając się przez moje palce u rąk i nóg.. …»